De eerste week zit er al weer op...

Woensdag zijn we zoals gepland naar Kakum National Parc geweest. Met de tro-tro gingen we er naartoe. Het was weer een vreemde overgang om vanuit de drukke stad binnen een uurtje ineens in de jungle aan te komen. We mochten gelukkig voor studententarief naar binnen (scheelde de helft) en hebben eerst met een hele grote, druk kletsende groep de canopy walkway gedaan. 7 trouwbruggen boven in de bomen (ong. 40 meter hoog). Was leuk om de jungle eens van bovenaf te bekijken maar omdat we met zo'n groep herriemakers waren hebben we natuurlijk geen dieren gezien. Dat vonden we erg jammer maar toen we bij het eind waren bleek dat je ook nog met de gids een wandeling door de jungle kon maken. Gelukkig wilde het merendeel van de groep (herriemakers) niet mee dus gingen wij alleen met nog een ouder stel (vogelaars) uit Australie. Helaas ook toen geen dieren gezien maar de gids heeft wel heel veel verteld over de verschillende boomsoorten en het was een mooie tocht van ongeveer een uur. Daarna nog wat gegeten bij het restaurant in het parc en toen weer met de tro-tro terug naar het hostel gegaan. 'savonds gegeten bij Oases (die hadden we al ontdekt idd hans) en daarna heb ik bij het hostel m'n vlechtjes er alweer uitgehaald want het jeukte als een gek! Dus toen had ik ineens een hele bos krullen haha. We wisten niet meer wat we de volgende dag nog moesten doen in de buurt van Cape Coast (aangezien het nog steeds geen strandweer was) dus besloten we de volgende dag maar weer te vertrekken naar Nungua een plaatsje net ten Oosten van Accra.
Donderdag dus wéér alles ingepakt, ontbeten bij het hostel en 4 uur met onze benen in onze nek, op elkaar gepropt in de tro-tro gezeten. Ik (Denise) dacht (in NL al) een heel leuk en best luxe hostel op internet gevonden te hebben die niet al te duur was dus daar lieten we ons naartoe brengen door een taxi. We bleken weer ergens in de middle of nowhere uit te komen net buiten een krottenwijk. Aangezien we gewoonweg niet wisten waar we anders heen moesten (er was alleen een ander super duur beachresort in de buurt) hebben we toch maar ingecheckt. We hadden een kamer met eigen badkamer maar er bleek geen stromend water te zijn dus kregen we steeds emmers water uit een smerige put met allemaal takjes enzo erin om ons mee te wassen, tanden te poetsen en de wc door te spoelen. We wilden graag naar het strand want de zon begon net even te schijnen dus een jongen bracht ons erheen. Ook hier waren de golven heel hoog en de stroming heel sterk, zwemmen was echt onmogelijk! Bovendien dreven er meer plastic zakjes dan water en ook het stand was een grote vuilsnishoop, dat was dus ook niet zo'n succes! De zon was ook alweer weg dus we kregen het koud en zaten elkaar echt aan te kijken van wat kwamen we hier ook alweer doen in dit land?! Toen zijn we maar een beetje de omgeving gaan verkennen maar die krotten werden we ook niet vrolijker van. Er bleek ook geen restaurant in de buurt te zijn behalve het dure beachresort. Maar weer terug gelopen naar het hostel daar 'gedoucht' (lees: bekertjes water over elkaar heen gegooid) en bij het beachresort gaan eten. Het was echt een heel mooi resort met zwembad (waar we helaas niet hebben kunnen zwemmen vanwege het weer) en het eten bleek gelukkig ook heel goed maar niet zo duur te zijn. Na het eten kwam er ineens een medewerker van het hotel naar ons toe om te vragen waar we sliepen. We vertelde dat we bij een ander hostel sliepen omdat we dit niet konden betalen en toen kwam hij er ineens mee dat hij ons wel even 50% korting kon geven, zonder dat we ergens om vroegen!? Het was alsnog veel te duur (originele prijs 195 dollar p. n., ons andere hostel was 35 cedi=ong.16 euro p.n.) dus we zijn niet op het aanbod ingegaan. Terug bij het hostel uit verveling nog maar een film gekeken en toen gaan slapen.
Vrijdag wilde we naar een cacao boerderij in Mampong ongeveer 28 kilometer van Nungua. Ik had op de website van het hostel gelezen dat je vanuit daar een excursie kon doen naar de eerste cacaoplantage van Ghana. We bleken daar niet zomaar alleen naartoe te kunnen gaan want het was erg moeilijk te bereiken dus ging er iemand van het hostel met ons mee, daar moesten we natuurlijk wel voor betalen maar goed, we waren al blij dat we iets te doen hadden. Op de heenweg 4 uur opgevouwen in de tro-tro gezeten (terwijl het maar 28 km was). Toen we er aankwamen bleek het helemaal niet groot te zijn (maar 0,38 hectare) maar we werden helemaal rondgeleid en er werd veel verteld en uitgelegd dus het was wel heel erg leuk en leerzaam. Maar na ong. een uur stonden we weer buiten. Toen zijn we nog naar een Botanische tuin geweest daar vlakbij maar dat was niet zo bijzonder en dat hadden we in een half uur ook alweer gezien dus toen gingen we weer 3 uur terug in de tro-tro. Toen we terug kwamen was het alweer het alweer etenstijd dus opgefrist en weer gaan eten bij het resort en daarna uit verveling naar bed gegaan.
Zaterdag hadden we gepland om bij het resort lekker te gaan zwemmen en relaxen maar het weer zat weer niet meer dus Tijmen is wat voor school gaan doen en ik ben een boek gaan lezen. 'smiddags zijn we nog even bij een ander hostel gaan kijken voor zondag nacht, want maandagochtend moesten we vroeg op kantoor zijn dus wilde we wat dichter bij het centrum van Accra zitten. Het bleek echter niks beter te zijn dan waar we al zaten. Uiteindelijk via de Lonely Planet een ander hostel dichter bij het centrum gevonden en geboekt. 'savonds weer bij het resort gegeten. Deze keer wilde we weer eens iets Ghanees proberen. Ik nam iets (Red-Red met gebakken plantaan (een soort banaan)) wat we al eens eerder gegeten hadden en best lekker was en Tijmen koos zomaar iets van de kaart wat nog niet kende (Dode Akai Special!? iets met geitenvlees zei de serveerster) dus wij maakten er meteen Dode Geit Special van haha. Er was die avond ook een live bandje dus het was heel gezellig, tot het eten kwam. Hetgeen Tijmen had besteld was ontzettend vies en zo pittig dat het gewoon niet weg te krijgen was. Ik had er 1 hap van geproefd en was meteen zo misselijk dat ik mijn eigen eten ook niet meer hoefde. Tijmen heeft uiteindelijk nog was van mij gegeten en toen hebben we maar een groot toetje genomen om het goed te maken. Daarna terug bij het hostel een hele mooie film gekeken (Achtste groepers huilen niet, naar het boek van Jack Vriens) en toen weer gaan slapen.
Zondag uitgeslapen en daarna weer alles ingepakt en verhuist naar het andere hostel. Dat was weer een heel gedoe want die man van het hostel wist wel iemand die ons naar Accra wilde brengen voor weinig geld. Deze chauffeur was erg moe en viel tijdens het rijden steeds bijna in slaap terwijl hij 100 reed op een drukke weg midden in de stad waar je 50 mocht, links en rechts inhaalde en bijna door rood reed en een groep overstekende voetgangers aanreed. Het was echt doodeng! Toen Tijmen boos werd en er wat van zei ging hij wel wat rustiger rijden maar toen kwam het volgende probleem. Hij bleek niet te weten waar het was. Na heel vaak vragen (we hadden gewoon het adres maar ze kennen hier geen straatnamen) troffen we een hele aardige man. Hij belde voor ons naar het hostel, vroeg waar het precies was en bood aan voor de taxi uit te rijden. We dachten 'daar zullen we dan wel weer dik voor moeten betalen' maar we waren ten einde raad dus gingen op het aanbod in. Na Nog wat zoeken het hostel eindelijk gevonden waar de aardige man ook nog een deel van de taxi kosten voor ons betaalde, dat was weer een meevallertje! We werden door Aunty (de eigenaresse) naar onze kamer gebracht. Dit bleek een kamer zonder deur te zijn in haar eigen huis. We keken elkaar aan van 'waar zijn we nu dan weer beland'?! Even gedoucht, we hadden hier gelukkig wel water en toen op zoek gegaan naar iets te eten maar alles was dicht, zaten we nou weer in the middle of nowhere? en dat in Accra? Nou we aten dus maar een paar koekjes en een stuk brood wat we nog hadden. Terug bij het hostel kwamen we een ander Nederlands stel tegen waarvan de vrouw ook aan het afstuderen was. Zij zaten daar al 6 weken en waren dus al goed gewend en wegwijs in Accra. Toen kwamen we er achter dat natuurlijk alles dicht was omdat het zondag was (duh!) en dat we eigenlijk best op een gunstige plek zaten. Zij bleken ook wel een gewone kamer met deur te hebben in een ander deel van het gebouw maar omdat er die nacht een groep van 20 Nigeriaanse kinderen kwam waren alle andere kamers vol. We hebben 'savonds op advies van hun ergens wat te eten gehaald en 'savonds nog gezellig zitten kletsen en tel. nummers uitgewisseld.
Toen we maandagochtend om 6 uur opstonden voelden we ons allebei niet zo lekker. Ik had erge diarree en buikpijn en Tijmen hoofdpijn. We konden daar niet ontbijten maar hadden ook niet zo'n honger dus alles weer ingepakt en een taxi genomen naar kantoor. Dat hadden we vrij snel gevonden dus we waren 20 minuten te vroeg. Willem-Albert, de stagebegeleider van Tijmen, waar we om half 9 een afspraak mee hadden, kwam echter pas om 9 uur dus toen zaten we al bijna een uur te wachten... Ghana Time... Het gesprek duurde heel lang maar was wel nuttig. Ik voelde me alleen nog steeds helemaal niet lekker en was helemaal flauw omdat ik niks gegeten had. Na het gesprek ging iemand van kantoor ons met mee naar het station waar we de bus moesten pakken naar Kumasi. Onderweg gingen we nog langs de supermarkt om wat te eten te halen en we moesten nog een heel stuk lopen omdat het verkeer vast stond en we anders de bus zouden missen. Met al onze bagage over een super drukke markt waar iedereen ons naar binnen wilde trekken terwijl ik me niet lekker voelde, ik ging bijna van m'n stokje. Uiteindelijk rond 2 uur de juiste bus gevonden, een hele luxe V.I.P. bus! Het eerste deel van de reis was over een ontzettend hobbelige zandweg maar na ongeveer 2 uur werd het gelukkig asfalt. We stopten 1 keer onderweg bij een benzinepomp (want er was geen wc in de bus) en we kwamen rond 7 uur aan in Kumasi. Daar werden we opgehaald dor Kwame Osei, stagebegeleider in Kumasi. Hij reed op verzoek eerst langs een afhaalrestaurantje langs de weg waar we iets te eten haalde en bracht ons toen naar kantoor waar we nu zijn. We hebben hier een eigen slaapkamer met badkamer waarvan de wc en het licht kapot zijn (maar er is er gelukkig nog 1 in het gebouw). Het is een netjes ingericht simpel kantoor in een goede wijk van Kumasi. Er is hier een keuken en een winkeltje in de buurt dus we hebben vanmiddag zelf gekookt en dat gaan we zo weer doen. Vandaag heeft Tijmen interviews voorbereid en een database opgezet en ik heb een boek gelezen en dit lange verhaal geschreven. Ik heb nog steeds erge diarree dus heb net toch maar Norrit genomen. Morgen gaan we met Kwame naar Niynahini (dat ligt tussen Niynahin en Bofaso, mocht iemand het willen opzoeken) het project waar we grotendeels gestationeerd zullen zijn. Daar gaan we een paar dagen meelopen om te zien hoe het er allemaal aan toe gaat. Maar dat horen jullie in ons volgende verslag. Tot snel! (mocht er iemand willen Skypen, we zijn vanavond online!)