Ninahini en Anansu

Woensdag ochtend zouden we om half 7 vertrekken dus wij heel vroeg opgestaan om alles weer in te pakken, te ontbijten en te douchen (nu het nog kon). Kwame kwam uiteindelijk pas om half 8 aan op kantoor dus we zaten alweer even te wachten. Ik voelde me weer beter maar nu voelde Tijmen zich helemaal niet lekker. Hij had erge diarree en was erg misselijk. Met de pick-up truck van Kwame reden we naar Anansu, het dorpje vanuit waar we de interviews met de boeren gaan doen in verschillende dorpjes in de omgeving. Het project daar heet Ninahini vernoemd naar een plaatsje in de buurt Ninahin. Ongeveer 20 km voor de eindbestemming hield de verharde weg op en gingen we verder over een stoffige, hobbelige rode zandweg. Om precies half 11 kwamen we aan in Anansu. Daar op 'kantoor' was net een 'vergadering' bezig tussen Israel (onze stagebegeleider op het project daar) en de boeren die de andere boeren in de verschillende dorpen aansturen. Wij werden meteen voor de groep gegooid en er werd een korte introductie gegeven over het project. Ninahini bestaat uit 17 communities, elke commmunity bestaat uit meerdere boeren families die cacao produceren. Elke community heeft 1 leadfarmer die (een beetje) Engels spreekt. Deze leadfarmers worden getraind door Louis Bolk in het duurzaam produceren van cacao, en die organiseren dan weer trainingen aan de boeren in hun eigen community en controleren of ze het ook uitvoeren. Vervolgens stelde de leadfarmers zich 1 voor 1 voor (de meeste waren nauwelijks te verstaan al deden ze erg hun best in het Engels) waarna ons ook gevraagd werd iets over onszelf te vertellen. Dat deden we en ze waren allemaal heel positief over het onderzoek. Vervolgens werden we naar onze kamer gebracht, die helemaal leeg bleek te zijn!? Maar al gauw kwamen er allemaal mensen aanlopen met delen van een bed dat Kwame schijnbaar achterin de pick-up uit Kumasi meegenomen had. Het was een 1-persoons bed met een keihard matras maar toch beter dan op de betonnen vloer slapen. Ze lieten ons ook de waterpomp, de wc (een hokje met een gat in de grond) en de 'douche' (een hokje waar je je met emmers water kunt wassen) zien. We hebben daar dus geen stromend water en alleen tussen 7 en 10 'savonds stroom van een generator die ontzettend veel herrie maakt en net naast onze kamer staat. We ontmoette daar ook een ander Nederlands meisje (Katy) van 25 die daar een onderzoek doet naar kinderarbeid. Zij zal dezelfde weken als wij daar zijn dus dat is wel gezellig. Vervolgens hebben we een paar uur zitten niksen omdat Israel nog met z'n vergadering bezig was en we dus niks met hem konden doorspreken. We hebben een beetje met Katy zitten praten en ze heeft ons het 'dorp' laten zien. Er is maar liefst 1 piepklein winkeltje, een voetbalveldje (zonder gras) en een paar huisjes. Niemand heeft er een auto wel hebben sommige mensen een brommer. Vervolgens was Israel klaar met z'n vergadering en hebben we het onderzoek met hem doorgesproken. Ook hij was erg enthousiast en probeerde ons goed te helpen. Er kwam echter al wel meteen een probleempje aan het licht. Het vervoer. Israel heeft alleen een brommer en het is voor hem dus onmogelijk om ons met een vertaler steeds 1 voor 1 naar de communities te brengen. We spraken af dat we donderdag een paar boerderijen in Anansu zouden gaan bekijken om een idee te krijgen van hoe dat er uit ziet en in z'n werk gaat. Israel adviseerde ons alleen wel om donderdag al rond 1 uur weer te vertrekken richting Kumasi aangezien er in het dorp heel weinig tro-tros en taxi's komen en vrijdag is marktdag dus dan wil iedereen naar de stad om z'n spullen te verkopen dus dan zitten ze overvol, mensen gaan zelfs op het dak zitten schijnbaar. Eigenlijk was het de bedoeling om vrijdag aan het einde van de middag pas te vertrekken maar we besloten z'n advies toch maar op te volgen. Hij haalde ook nog een bank en een paar pannen en borden uit z'n eigen huis en bracht die naar onze kamer en regelde dat we het gasfornuis van onze buren kunnen gebruiken de volgende keer dat we er zijn zodat we zelf kunnen koken. Je kunt daar alleen bijna niks kopen dus we zullen steeds voor een week boodschappen mee moeten nemen (voornamelijk uit blik want we hebben geen koeling).
Donderdag vertrokken we rond half 10 richting de boerderijen. Eerst bracht hij Tijmen achterop de brommer en toen kwam hij mij halen. We ontmoette de leadfarmer bij zijn huis en liepen met hem en Israel het veld in. Daar lieten ze ons van alles zien en konden we veel vragen stellen. Tijmen voelde zich nog steeds niet lekker dus rond 12 uur waren we alweer terug bij onze kamer. Daar hebben we weer snel onze spullen ingepakt en nog wat noedels opgewarmd want elke auto die nu voorbij kwam moesten we nemen. Maarja eenmaal alles ingepakt zaten we langs de weg te wachten... 1 uur, nog geen auto, 2 uur, nog geen auto, 3 uur, nog geen auto... en toen begonnen we hem wel een beetje te knijpen want als het nog lang zou duren zouden er geen bussen van Bibiani naar Kumasi gaan. Uiteindelijk heeft Israel een tro-tro voor ons geregeld maar daar moesten we wel 4x de normale prijs voor betalen. (Nu schrijft Tijmen verder want die vind mijn verhaal te lang duren...)

Inderdaad! Om een lang verhaal ietsje korter te maken... Eenmaal in de troto naar Bibiani gegaan waar we de bus richting Kumasi hebben gepakt om daar te overnachten. Vrijdag redelijk bij tijds de taxi naar het busstation genomen waar een enorme chaos ontstond toen we uitstapten. Denise moest nog wisselgeld terug krijgen van de taxi chauffeur, Katy die ook met ons meereisde waren we meteen kwijt en iedereen begon aan ons te trekken en te schreeuwen dat we met hun bus mee moesten. Toen Denise en ik vervolgens allebei een andere kant op werden getrokken werd ik erg boos en heb ik niet vriendelijk gezegd dat ze moesten opdonderen! Waarna ze ons redelijk met rust lieten en na Katie weer gevonden te hebben zijn we in de juiste bus gestapt. Na een busrit van 5 uur aangekomen in Accra waar we naar ons guesthouse zijn gegaan. Het is een groot huis met veel kamers waar meerdere internationale studenten, waaronder ook nederlanders, zitten. Verder hebben we een eigen badkamer en gemeenschappelijke keuken en woonkamer. Helaas is het wel heel erg vies en Denise is zaterdag gelijk begonnen met het schoonmaken van onze kamer! Zondag begon eindelijk de zon te schijnen en zijn we naar een heel mooi zwembad in Accra gegaan (de zee is te gevaarlijk hier om in te zwemmen). Na een relaxt dagje en eindelijk een beetje te zijn bijgekleurd weer naar ons hotel gegaan en heerlijk bij een leuk pizza tentje gegeten waar ze heel veel verschillend en goed eten hebben. Maandag naar kantoor gegaan om mijn interviews voor de organisaties voor te berijden en met mijn stagebegeleider nog wat dingen door gesproken. Vandaag mijn eerste interview gehad... in pak! Helaas ging het niet helemaal zo als gepland omdat die (Amerikaanse) mevrouw van een andere organisatie bleek te zijn dan mij was verteld en ik me dus niet helemaal goed had kunnen voorbereiden. Daarnaast wilde ze erg graag haar eigen verhaal vertellen en ging ze niet echt in op mijn vragen. Morgen nog maar eens proberen bij een andere organisatie (bij haar Ghanese ex-man!). Ben benieuwd, maar dat is voor ons volgende verslag. Zondag vertrekken we weer richting Anansu waar we 2 weken zullen verblijven. Daarna gaan we 1 week naar Bia (dicht tegen de grens met Ivoorkust). In beide dorpen gaan we boeren interviewen. Nadat het interviewen klaar is gaan we in principe voor 1 week terug naar Accra om een veldgids te schrijven (daarover later meer). Als de veldgids klaar is gaan we terug naar Anansu om de veldgids te testen met de boeren. Daarna weer terug naar Accra om mijn rapport te schrijven en de boel af te ronden om vervolgens nog een paar weken vakantie te kunnen houden. Maar dat horen jullie in onze verdere verslagen!

Alvast bedankt voor het lezen en de reacties!

Veel liefs uit Ghana